Ο βραβευμένος Γιόακιμ Κέπνερ ξεδιπλώνει το χρονικό της πραγματικής αφετηρίας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Μέσα από αρχειακές πηγές και προσωπικές μαρτυρίες από τις εμπλεκόμενες χώρες -ανάμεσά τους και αυτή της Άλκης Ζέη για την Ελλάδα- αναλύει τις σημαντικές και αμετάκλητες αποφάσεις και επιλογές του 1941, μιας χρονιάς-σημείο καμπής για τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ο Κέπνερ μιλά για τον πόλεμο ως μέσο της πολιτικής και για την πολιτική στο πλαίσιο ενός πολέμου κατά τον οποίο δεν υπήρξαν η παραμικρή διάθεση για συμφιλίωση και ο παραμικρός συμβιβασμός. Ασχολείται με τους πολιτικούς που τον αποφάσισαν και τον διεύθυναν· με τους στρατιώτες που τον διεξήγαγαν· με τους ανθρώπους τους οποίους διέλυσε σαν φλεγόμενος οδοστρωτήρας· ασχολείται με την κτηνωδία και την απόγνωση, με το θάρρος και την αντίσταση.

Ασχολείται επίσης με την καθυστερημένη, σχεδόν μοιραία καθυστερημένη συνειδητοποίηση του ελεύθερου κόσμου, ενός κόσμου βασισμένου σε ηθικά θεμέλια, τον οποίο σήμερα εν πολλοίς θεωρούμε δεδομένο. Όμως δεν είναι δεδομένος. Είναι ένα ιστορικό ανεπανάληπτο επίτευγμα, και το 1941 σηματοδοτεί το έτος κατά το οποίο ξαναβρήκε τη φωνή του, την αξιοπρέπειά του και τη δύναμή του.

Ο Κέπνερ καταφέρνει να φτάσει στην καρδιά των γεγονότων, και μάλιστα στις μισές σελίδες απ’ όσες χρειάζονται άλλοι συγγραφείς.
Westfalische Nachrichten